Wonderen en hoop

De laatste tijd denk ik regelmatig na over wonderen. In de volksmond heeft dat woord een beetje een bijsmaakje vind ik. Als je er al iets over hoort of leest gaat het al snel over vage dingen en aparte mensen die het meemaken (om maar even flink te generaliseren).
Toch geloof ik dat wonderen bestaan. Ik geloof dat de wonderen die in de bijbel beschreven zijn echt gebeurd zijn. Ik geloof ook dat dezelfde wonderen vandaag de dag nog kunnen gebeuren. Dit kunnen hele bijzondere dingen zijn - verlamden die weer lopen of blinden die kunnen zien- maar ook dagelijkse situaties die veranderen op een manier die je zelf niet zou kunnen bedenken. 

Gister sprak ik een vriendin met een vergelijkbare thuissituatie als de onze. Er is alleen een groot verschil. Je zou kunnen zeggen dat zij zich in hun levensgrafiek in een diep dal zitten en dat wij thuis precies een piek te pakken hebben. Ik begrijp precies hoe zij zich moet voelen omdat er voor onze piek ook de nodige dalen vooraf zijn gegaan. Het gaat altijd op en neer, om bij een nieuwe piek te komen moet er altijd weer een dal aan vooraf gaan.
In de dalen van onze situatie voelde ik me soms vreselijk machteloos. Het leven spoelde als een grote golf in de verkeerde richting. Ik bleef maar zwemmen, maar er leek geen doorkomen aan en voor mijn gevoel dreven we steeds verder af. Met al onze problemen zochten we hulp en houvast, maar elke keer volgde er teleurstelling op hoop en moesten we zoeken naar nieuwe strohalmpjes om ons aan vast te klampen.

Menselijk gezien zijn wij vaak vastgelopen. Op alle vlakken van ons leven. Werk, familie, vrienden, kerk, buren en ook ons eigen gezin. En ook allemaal tegelijk. Behoorlijk hopeloos perspectief als je het zo bekijkt. Dit perspectief zie ik helaas ook bij anderen terug als ik lees wat mensen met autisme (of hun partners) schrijven.  

Toch is er hoop. Onze hoop is op God en Hij stelt niet teleur. Ook al kon ik vanuit mijn dal de toekomst nog niet overzien en kon ik me niet voorstellen dat er van onze situatie nog iets te maken viel, Hij was er. Hij heeft wonderen verricht in ons leven en vanaf de piek waar we nu staan kan ik het prachtig overzien. Ik zie de jaren die we gehad hebben en de relaties die herstelt zijn met familie. De ontwikkelingen op het gebied van werk. De rust in ons gezin en zelfs in het contact met de buren liet God ons zien dat niets onmogelijk is (hier kom ik later op terug).

Het is zo fijn dat God grootheid niet afhankelijk is van onze inspanning. Juist omdat we op Hem mogen leunen hebben wij hoop. De vriendin die ik sprak stuurde mij de link van een prachtig toepasselijk nummer. Voor iedereen die op dit moment in eenzelfde dip zit wil ik aanraden het te luisteren. En houd hoop, voor God is niets onmogelijk!

Klik hier om te luisteren.

Spreuken 3:5,6 zegt: Vertrouw op de Heer met heel je hart, en steun niet op je eigen verstand. Ken Hem in al je wegen en Hij zal je paden recht maken.