Het is maar een spel..

"Maar mama... waarom hebben die mensen dan een gelukje, dat ze allemaal tekeningen krijgen??" Ik kom de kamer van E binnenlopen en moet de vraag even laten bezinken voor ik het snap. In haar pyjama zit ze op haar bed. Papa heeft zijn maandagavond grapjes gemaakt en ik kom nog even voor het instop ritueel. Terwijl ik de vraag in mijn hoofd herhaal begrijp ik ineens waar ze op doelt.

Vanmorgen kregen we onverwacht een telefoontje van een moeder van school. Het water was afgesloten in ons dorp, dus de kinderen hoefden niet naar school. Gelukkig was het maandag en kon ik thuis zijn met de meiden. Het hele gezin moest even omschakelen en de dag moest opnieuw 'geprogrammeerd' worden om ongemakkelijke leegtes te voorkomen. De onverwachte ruimte in onze dag grepen B en ik aan om de meisjes iets te vertellen wat al op het 'to do lijstje' stond. De waarheid omtrent Sinterklaas.

Vol verwachting kwamen ze voor ons zitten om te horen wat we aan ze toe wilden vertrouwen. We begonnen met de uitleg dat het decemberfeest eigenlijk een spel is. We lichtten het verhaal toe door uit te leggen dat Sinterklaas gewoon op verschillende plekken door verschillende personen gespeeld kon worden omdat ze zich dan verkleden. Daarna waren de pieten aan de beurt en dat ook zij gewoon verkleed zijn. We konden onze lach niet inhouden toen E als reactie dolenthousiast vroeg: "En is het paard dan ook verkleed?"

We hebben stap voor stap alle onmogelijkheden omtrent het volksfeest verklaard vanuit de theorie dat het een spel is. Ik vond het een verademing om hier gewoon eerlijk over te zijn. Hoewel ik als kind nooit moeite heb gehad met de ontknoping dat Sint niet echt bestond, vond ik het als moeder niet prettig om de waarheid te verdraaien in decembermaanden. Het feit dat we daar nu mee stoppen voelde fijn.

Nu S de laatste tijd erg bang is (voornamelijk voor boeven en dieven), nu ze liever in haar bed plast dan dat ze door het donker naar de wc moet, ben ik blij dat we het zetten van schoenen straks niet onnodig spannend hoeven te maken. Beide meisjes konden hartelijk lachen toen we samen even de schoorsteen bekeken en ons samen beseften dat er helemaal geeneens pieten doorheen zouden kunnen passen.

We maakten duidelijke afspraken over het hardop bespreken van dit onderwerp. Want je mond moeten houden als meisje van 3 of 5 is natuurlijk geen gemakkelijke opgaven. "Papa en mama weten ervan, met ons mag je altijd (zachtjes) erover praten en ook je juf weet het. Maar aan andere kinderen kun je beter niets vertellen" adviseerden we E.
Gelukkig vertelde ze vanmiddag zelf eerlijk dat ze het er met haar twee buurmeisjes al over had gehad! Nou zitten deze meiden in groep zes, dus ik hoop maar voor de andere kinderen dat ze zich morgen -nadat ze het er even met juf over heeft gehad- kan inhouden in haar eigen klas.

...Nadat de vraag tot me doordringt probeer ik een goed antwoord te formuleren. Ze heeft gelijk, wildvreemde mannen mogen hun handjes dichtknijpen met stapels tekeningen. Daarna komen er nog een stuk of tien vragen over hetzelfde thema, voor ze rustig gaat slapen. Ik heb er zin in dit jaar. Samen genieten van de gezelligheid, zonder dat ik ze voor de gek hoef te houden. Laat maar komen die Sint.