Met de picto's in de tas

Er was een tijd dat wij -B en ik- het de gewoonste zaak van de wereld vonden. We liepen de deur uit en banjerden langs de oude gracht. We sjokten door het julianapark of maakten een rondje langs de Dom. Binnenplaatsjes, trappetje, pleintjes. We vonden een plekje om te zitten en keken uren naar mensen en luisteren ondertussen naar straatmuzikanten. Utrecht was ons thuis.

Toch was er een keerzijde aan dezelfde stad. We merkten het na een periode van klussen. De tijd dat we met onze baby probeerden te leven in onze volksbuurt. Vooral voor B bleken alle prikkels al snel teveel en dus zochten wij een nieuwe plek, ver weg van de stadshectiek.

Afgelopen zaterdag maakten we een reisje terug in de tijd. Een treinreisje werd het. Samen met onze meiden. De dag hadden we lang van tevoren vastgelegd en zorgvuldig besproken. De plannen waren in een planning gegoten en de planning hadden we in picto's op papier gezet.

Om oningevulde tijd en het bijbehorende gedrag te voorkomen hadden we ook voor de treinreis een plan gemaakt. De meisjes kozen een kwartetspel om mee te nemen en een schrift met stiften ging ook de tas in. Op de heenweg troffen we het met een lieve medepassagier. Tegenover B zat een heel schattig ienimini klein wit hondje op de schoot van haar baasje. Hoewel de trein aardig vol was stonden onze meiden heel gehoorzaam bij B terwijl ze vertederd het hondje bleven aaien. Een goed begin van de reis. Na de overstap kwam het kwartetspel tevoorschijn en voor we het wisten kwam het juiste perron al in zicht.

Aangezien we in Utrecht ook wel e.e.a. wilden bekijken hadden we besloten de fietskar mee te nemen. We hebben een dubbele kar waar de meiden nu nog naast elkaar inpassen en die wij dus nog regelmatig gebruiken bij lange afstanden. B en ik functioneerden als een geoliede machine. Alsof we dit al jaren zo doen. Terwijl ik de meiden bij me hield en ze aanspoorde om met een grote stap in en uit de trein te stappen klapte B vakkundig de kar in en uit elkaar alsof het niets was. Hij tilde het gevaarte de trappen op terwijl de meisjes met mij onze treinkaartjes uitcheckten. Op een relatief rustig plekje -temidden van het kabaal waarmee de stationsverbouwing gepaard gaat- verzamelden we weer en begon de ware citytrip.

Zelfs nu ik erop terugkijk voel ik een lichte verbazing hoe we deze dag zo goed zijn doorgekomen. Alle activiteiten die we wilden ondernemen hadden gepland. Op mijn pictopapier stond het huisje aan de gracht, ons huisje in de volksbuurt, het park waar we altijd kwamen, de winkels en de Dom. Ook waar we ons eten zouden kopen en waar we het zouden opeten hadden B en ik al afgesproken.

En met het eten komt dan ook de grote succesfactor. Eten is belangrijk. Voor iedereen, maar zeker voor E. Vraag haar op een mooie dag met leuke activiteiten wat ze het leukst aan de dag vond en het antwoord zal uit eten bestaan. Binnen een dag zijn de maaltijden haar mijlpalen en houvast. En terugkijkend op andere uitstapjes is dat misschien ook wel het onderwerp waarbij de meeste onzekerheid van E te zien is. Wanneer gaan we eten, wat gaan we eten, mag ik wat lekkers. Wanneer E erom vraagt is dat anders dan wanneer ik S of een ander kind erom hoor vragen.
En dus had ik onder de rij met picto's van huizen, park en Dom nog een rij gemaakt. Een picto van fruit, een picto van brood, een picto van een vraagteken en een picto van een bord (wat bij ons avondeten betekent).

Het vraagteken betekende 'iets lekkers'. Een beetje speling is ook wel fijn, maar met het vraagteken was er in ieder geval ingekaderd op welk moment we wat lekkers zouden eten. We waren er uiteindelijk al vroeg op de dag met iedereen over eens dat dat een ijsje zou worden.

Van tijd tot tijd haalden wij het papier tevoorschijn en zetten we kruizen door de plaatjes die we gehad hadden. Als een takenlijst streepten we weg wat de dag in Utrecht ons te bieden had.
In een flow van gezelligheid ging de dag aan ons voorbij. Eén moment van stress kan ik me herinneren. We zaten in een binnentuintje op een rustig bankje in een hoek. Een rustige man vroeg vriendelijk of we het niet vervelend vonden als ze even het schilderij naast ons kwamen bekijken. Wij gaven aan dat dat geen probleem was, niet wetende dat er zo'n vijftien mensen op hem af stroomden en rondom ons gingen staan. We hadden niet verwacht dat hij -terwijl het gezelschap ons uitzicht blokkeerde- een luide lezing zou gaan geven over de geschiedenis van datzelfde schilderij. En uitgerekend op dat moment besloot S dat ze moest plassen. Direct. Terwijl de Hema nog wel een stukje verder was. En we eerst langs een draaiorgel moesten. Met een collectant die het bakje bijna tegen je buik aan duwde.

Maar zelfs onder die omstandigheden (juist in deze omstandigheden) ging het boven verwachting.
Een mooie dag om op terug te kijken, maar vooral erg blij met de succeservaring. Die picto's met het dagritme aan eten gaan we zeker vaker gebruiken wanneer we de hort op gaan.