Topteam

Ik maak de envelop open en zie het aangepaste verslag. Het eerste verslag was door ons al goedgekeurd, maar aangezien E op een andere locatie voor dagbehandelin in aanmerking kwam hebben ze e.e.a. nog even opnieuw verwoord en overzichtelijker neergezet. Ik laat mijn blik langs de zinnen glijden. Snel sla ik de pagina's om en screen ik de tekst.

Het is een ware kunst hoe deze professionals na een observatie van 45 minuten bij E, wat verslagen en wat gesprekken onze situatie weten samen te vatten op drie pagina's. Ik zie de gedragskenmerkingen van E. Haar valkuilen en hoe ze reageert op stresssituaties. Maar ook lees ik wat dit doet met B die eveneens op zoek is naar balans na het etiketje Asperger. Zelfs mijn rouwproces over verloren idealen is in het verslag opgenomen.

Bij alle hulp die we ontvangen valt het me weer op hoe we complimenten krijgen. Hoeveel we zelf al hebben ondernomen en hebben uitgezocht. Hoe wij oplossingen hebben bedacht voor problemen nog voordat er hulp beschikbaar was om mee te denken.

En langzaam maar zeker beginnen we het gevoel te krijgen dat ons harde werken nu ook vruchten geeft. Ja, we houden ook rekening met een nieuwe dip, want ups en downs zullen niet wegblijven in ons leven. Toch zien we het verschil met 'vroeger'. We zien meer vooruit en lopen niet meer alleen achter de feiten aan. B heeft enorme sprongen gemaakt met het expliciet benoemen van zijn grenzen en het vertalen van wat hij denkt naar woorden. Ondertussen leer ik ongepast gedrag te relativeren en oprecht te luisteren zonder mij te verdedigen of mijn mening in een antwoord te verwerken.

Het mooiste vind ik misschien nog wel het feit dat we in onze zoektocht naar wijsheid samen hulp accepteren. Ik herinner me als de dag van gister hoe B in het verleden dacht over mensen in het algemeen. Hulpverleners waren daar een soort overtreffende trap van. Geen wonder ook, want niemand wist door de buitenkant heen te prikken -inclusief de mensen die in autisme waren gespecialiseerd- dus veel positieve ervaringen had hij nog niet op kunnen doen.

Vandaag is dat wel anders. Week aan week evalueren we samen met onze ambulant hulpverlener de thuissituatie. Deze hulpverlener lijkt wel een soort snelkookpan waardoor ons leerproces ineens een mooie stijgende lijn heeft aangenomen.
Ook de gesprekken over E die we samen voeren leveren veel op. B weet zijn eigen ervaringen en de onduidelijke toekomstvisie van E te vertalen in mooie hulpvragen die door de hulpverleners worden omgezet in concrete plannen.

Het is waar dat ik een rouwproces heb doorgemaakt -en van tijd tot tijd nog op komt borrelen- over wat het leven niet bracht (en tegelijk, wie heeft daar niet mee te maken). Maar ik kies ervoor om te kijken naar wat ik wel heb. En hoe ongelofelijk veel is dat. Keer op keer bevestigt God dat Hij ons niet voor niets bij elkaar bracht, maar dat het allemaal in Zijn volmaakte plan past. Met kleine stapjes leren we onszelf en elkaar beter kennen en zien we ineens hoezeer we elkaar kunnen aanvullen.

Zaten we elkaar in de eerste jaren nog wel eens in de weg terwijl we onze eigen idealen nastreefden, werken we nu samen aan dezelfde doelen met onze ogen gericht op dezelfde toekomst. We zijn een waar topteam al zeg ik het zelf. Wat heb ik geboft.