B en ik zijn heel blij met elkaar. Dat maakt onze relatie niet mooier, beter, leuker of makkelijker dan andere relaties, maar we weten wel dat we beter worden van elkaar. In onze relatie maken we op onze manier ruimte voor Asperger (B) én voor Neuro-Typisch (ik). Daarvoor moeten we beide dingen inleveren, maar daar halen we ook allebei heel veel uit. Zonder elkaar zouden we vandaag niet de personen zijn die we zijn geworden. Is het altijd leuk en makkelijk? Nee, natuurlijk niet. Is het moeilijk en zwaar? Soms, maar hoe meer lessen we leren, hoe sneller we problemen kunnen aanpakken en oplossen.
De afgelopen jaren hebben we heel veel tijd en energie in onze relatie geïnvesteerd. Vooral de laatste twee jaar dat B zonder werk zat en we dus als gezin op veel momenten in en om het huis samen waren. In het begin hadden we vooral het gevoel dat we elke keer zelf het wiel moesten uitvinden. Na verloop van tijd leerden we goed communiceren en konden we doelgericht op zoek naar oplossingen bij problemen. Op dit punt hebben we een mooi fundament om op verder te bouwen en merken we steeds vaker dat er mensen op ons pad komen die tegen dingen aanlopen waar wij samen al uit zijn. Door iets van onszelf te delen zien we dat anderen er ook mee verder kunnen. Om die reden wil ik proberen op deze blog zo nu en dan een les te delen die ons geholpen heeft om te komen waar we nu zijn.
Hieronder zie je de index van lessen die ik al gedeeld heb:
#1 Luisteren NTer
#2 Je hebt altijd een keuze | Individueel
#3 Overprikkeling voorkomen
#4 Duidelijkheid door picto's
NB Niemand met Asperger is hetzelfde en dat geldt ook voor de NTers. Wat ik beschrijf is gebaseerd op onze ervaring, het is niet mijn bedoeling om te generaliseren of iedereen over één kam te scheren. Bedenk voor jezelf of je jezelf herkent en of je hier iets mee kunt.
Ik vind het super leerzaam om te lezen, dankjewel!
BeantwoordenVerwijderenLeuk om te lezen, erg herkenbaar voor de relatie ouder-kind, en ook tussen partners zonder Asperger. Wij zijn ook aan het stoeien geweest om elkaar te leren begrijpen. Nu dat loopt, proberen we ook onze ouders te begrijpen, haha! Een harmonieuze omgeving doet ons allemaal goed, en vooral een kind met Asperger. Communiceren bestond een halve eeuw geleden gewoon nog niet. Zeker niet over wat je nu echt vindt of voelt. En als ouder bevindt je je al snel in een spagaat, als je aan de ene kant met aandacht met je kind met Asperger omgaat terwijl aan de andere kant de grootouders voortdurend overal tussendoor komen met opmerkingen, grapjes en nieuwtjes. Hoezo autisme, er is toch niets met hem aan de hand, wij zien niets hoor. Nouja afijn jij ook succes met deze onderneming, ik onderschrijf dat het echt vruchten afwerpt om beter naar elkaar te leren luisteren, met en zonder autisme! Ook als het eenzijdig is. Of lijkt te zijn, je weet nooit wat je terug krijgt!
BeantwoordenVerwijderen