Het borrelt

Het zou nooit zover gekomen zijn als B er niet positief over was. Maar dat was hij wel. Gelukkig.
Door mijn leven heen heeft het wel vaker geborreld bij mij, het plan om een boek te schrijven. Bij wie niet? Ik denk dat veel mensen vroeg of laat gaan overwegen om een boek te schrijven.

Bij mij werden de ideeën concreter omdat we telkens nieuwe lessen leerden in ons leven over autisme. Het was elke keer alsof we een wiel uitvonden en de dingen die voor ons werk(t)en zouden toch ook voor anderen zinvol kunnen zijn? Hoe meer ik erover nadacht hoe enthousiaster ik werd. Als ik er nou eens een boek over zou schrijven... Dan zou ik vanuit mijn kleine wereldje (aangezien we ons leven een beetje proberen te beperken) toch misschien wat mensen kunnen bereiken met onze ideeën.

Gewoon een boek met ons verhaal, leesbaar geschreven (geen lange lappen tekst) en aangevuld met praktische dingen die voor ons zo goed werken. De aspecten van het dagelijks leven (relatie, trouwen, kinderen, verhuizen, werk, vakantie en hulpverlening etc) en de beleving vanuit onze verschillende perspectieven.

De insteek was wel duidelijk, autisme is geen zwakte of probleem, maar het een kracht. Alleen de kunst is wel om er samen mee om te leren gaan. En omdat het leven met iemand met autisme vaak op een achtbaan lijkt levert dat genoeg boeiende info op om over te schrijven.

Eigenlijk wilde ik het boek schrijven dat ik zelf zo graag had willen lezen in mijn zoektocht naar hulp en handvaten bij ons leven met autisme. Want de teksten die ik op internet vond van partners van mensen met ASS daar kwam ik niet veel mee verder. Ik wilde niet weten hoe iemand anders baalde van de 'moeilijke kanten', hoe zielig of alleen iemand anders zich voelde. Ik wilde weten wat wél werkte. Waarom het leven met iemand met ASS nou juist wél heel boeiend, uitdagend en grappig is.

Bovendien hoopte ik door middel van een boek ook eens naar de 'buitenwereld' uit te leggen dat wat ze aan de buitenkant zien iets heel anders is dan er aan de binnenkant te zien is....

Ik wachtte een goed moment af. Als vrouw van iemand met ASS krijg je daar voelsprieten voor. Ik dropte voorzicht mijn idee. Tot mijn grote verbazing was hij positief! Ik dacht dat onze privacy daar een veel te grote belemmering voor zou zijn. Maar niets bleek minder waar. Hij was eveneens van mening dat er wel eens een positiever beeld naar buiten mocht komen over een relatie met iemand met ASS..

Dit was alweer maanden geleden. Inmiddels staan er al ruim 25.000 woorden op papier (in de laptop). En het borrelt nog steeds. Ik kan niet wachten om dit project af te maken. Maar voor die tijd kom ik er hier vast nog wel vaker op terug.